«Αχ, η ξενιτιά το χαίρεται...»

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ
adisalames@yahoo. com
Ηταν μια φορά ένας Αιγύπτιος, ένας Ιρακινός, δύο Ινδονήσιοι και δύο Βραζιλιάνες. Οχι, δεν πρόκειται για ανέκδοτο, αλλά για τέσσερις πέρα για πέρα αληθινές ιστορίες ανθρώπων που όχι μόνο εγκαταστάθηκαν στη πόλη μας, αλλά είχαν και την έμπνευση να δημιουργήσουν τις δικές τους γωνιές-μικρογραφίες της πατρίδας τους.
Γρηγόρης-Μαργαρίτα
Καταγωγή: Ινδονησία
«Μιλάμε για την Ινδονησία μέσα από τη γεύση»
Ανεβαίνοντας τη Δ. Γούναρη, στην Ι. Μιχαήλ, το στενό που βρίσκεται ο κινηματογράφος Βακούρα, συναντά κανείς ένα εστιατόριο με πορτοκαλί ξύλινη πόρτα που ακούει στο όνομα «Ματαχάρι». Ιδιοκτήτες του δύο από τους πιο χαμογελαστούς και καλοδιάθετους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Ο Γρηγόρης και η Μαργαρίτα.
Ο Γρηγόρης κατάγεται από την Ανατολική Ιάβα. Σε μικρή ηλικία και παρακινημένος από την αγάπη του για τη Θεολογία βρέθηκε στην Ελλάδα για να κάνει μεταπτυχιακό, αφού είχε τελειώσει τις σπουδές του στην Αυστραλία.
Το εστιατόριο γυρόφερνε πολύ καιρό στο μυαλό του και έγινε πραγματικότητα με τη βοήθεια της συνεταίρου του, της Μαργαρίτας από την Κεντρική Ιάβα: «Η Μαργαρίτα δούλευε στη Σιγκαπούρη. Εκεί πήγε για διακοπές ο άντρας της και μαζί αποφάσισαν να ζήσουν στην Ελλάδα».
Τι σκέφτονται όμως όταν μαγειρεύουν το φαγητό του τόπου τους;
«Ανοίξαμε αυτό το μαγαζί, γιατί θέλαμε να μιλήσουμε για τη πατρίδα μας μέσα από τα φαγητά. Οι πιο πολλοί νομίζουν ότι η Ινδονησία είναι ένα μικρό νησάκι. Μέσα από τη γεύση, ο κόσμος θα γνωρίσει τη χώρα μας».


Μάρτα-Αντρέα
Βραζιλία
«Η χώρα μας δεν είναι μόνο σάμπα και ποδόσφαιρο»
Στην Ολυμπίου Διαμαντή 18, στο ύψος που διασταυρώνεται με τη Δωδεκανήσου, υπάρχει ένα βραζιλιάνικο σνακ-μπαρ με το όνομα «Boteco». Βραζιλιάνικο σνακ-μπαρ; Και εγώ κάπως έτσι αντέδρασα όταν το άκουσα, μέχρι που μίλησα με τις ιδιοκτήτριες Μάρτα και Μαρία.
Ερωτας είναι η αιτία
«Πριν τέσσερα χρόνια ήρθα στην Ελλάδα για διακοπές. Εδώ γνώρισα τον άντρα μου και δυο χρόνια μετά τον παντρεύτηκα» μου αναφέρει γελώντας η Μάρτα. Για την Αντρέα τα πράγματα έγιναν ακριβώς ανάποδα, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα: «Και εγώ, όπως και η Μάρτα, ήρθα στην Ελλάδα από έρωτα. Γνώρισα έναν Ελληνα που δούλευε στη Βραζιλία και το 1992 εγκατασταθήκαμε μαζί στην Ελλάδα».
Εκεί όμως που πραγματικά ενθουσιάστηκα ήταν με την απάντηση της Αντρέα, όταν ρώτησα τι κέρδισαν τελικά από την καφετέρια:
«Καταφέραμε να δείξουμε ότι η Βραζιλία δεν είναι μόνο σάμπα, ποδόσφαιρο και καρναβάλι και ας πρέπει να μιλάμε για τη χώρα μας χίλιες φορές τη μέρα!».

Φαρχάν
Ιράκ
«Η μαγειρική είναι κουλτούρα και πολιτισμός»
Λίγο μετά τη Ροτόντα, πάνω στη Φιλίππου, βρίσκεται το ρακάδικο του Φαρχάν. Γνήσιο φοιτητομάγαζο, μιας και μεγάλο ποσοστό του κόσμου εκεί είναι φοιτητές, κέρδισε, με τα φαγητά και το πρόσχαρο στυλ του, τους under 25 που κάθε βράδυ γεμίζουν το μαγαζί του. Η ιστορία του πάνω κάτω όμοια με της Μάρτας και της Αντρέα: «Ηρθα το 1975 στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω φυσικός. Εδώ με τύλιξε μια ωραία Θεσσαλονικιά και αποτέλεσμα ήταν αυτό» λέει δείχνοντας τη κόρη του, που στεκόταν χαμογελαστή δίπλα του. Η κουβέντα έκλεισε με την πρωτότυπη προτροπή του Φαρχάν: «Το μαγαζί μου εδώ θα βρίσκεται. Οποιος ευκαιρήσει και τον φέρει ο δρόμος του, ας έρθει. Εμείς όλο και κάτι θα βρούμε να τον φιλέψουμε».
Μπας
Αίγυπτος
«Ανατολή σημαίνει αρχοντιά»
Ακριβώς απέναντι από την Πύλη Αξιού, στην περιοχή της ΒΙΛΚΑ, δεσπόζει επιβλητικό το εστιατόριο Αlexandria. Φαντάζομαι ότι ένα εστιατόριο στην Αίγυπτο θα είναι ακριβώς έτσι. Μαξιλάρες, πουφ, μέχρι και φέσια συμπληρώνουν ένα αυθεντικά ανατολίτικο και αρχοντικό σκηνικό. Ο Μπας, αν και νέος σε ηλικία, βρίσκεται ήδη 2 χρόνια στην Ελλάδα. Αιτία οι δουλειές του πατέρα του: «Οι γονείς μου είχαν μία πρόταση για δουλειά στην Αθήνα και μετακομίσαμε οικογενειακώς από την Αλεξάνδρεια». Στο τέλος της συζήτησης, στην ερώτησή μου για την Ανατολή και την Αραβία, απάντησε σίγουρα και ξεκάθαρα: «Κάθε τι το αραβικό έχει να κάνει με αισθήματα και αισθήσεις. Εξάλλου ανατολή σημαίνει για μένα αρχοντιά.»