ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΔΙΣΚΩΝ

Του Ακη Σακισλόγλου
Η κρίση στο χώρο της παγκόσμιας δισκογραφίας έχει χτυπήσει για τα καλά την πόρτα των δισκοπωλείων της Θεσσαλονίκης. Η αρχή είχε γίνει εδώ και αρκετά χρόνια με το μαρασμό των συνοικιακών καταστημάτων που αδυνατούσαν να συναγωνιστούν σε τιμές, αλλά και ποικιλία τα αντίστοιχα του κέντρου, βάζοντας το ένα μετά το άλλο «λουκέτο». Τώρα όμως η κατάσταση χαρακτηρίζεται απ' όλους ως «μη αναστρέψιμη».
Τα «Virgin» έφυγαν από τα εμπορικά κέντρα της πόλης, το «Blow Up» της Αριστοτέλους έγινε κομμωτήριο, ο «Αλμπάντης» πραγματοποιεί εκποίηση με απώτερο σκοπό την αποχώρηση από την οδό Μητροπόλεως, ενώ και ο «Patsis» τηρεί στάση αναμονή επαναπροσεγγίζοντας τα είδη που εμπορεύεται. Μόνον κάποια «ειδικά» καταστήματα αντέχουν ακόμη, ίσως γιατί έχουν διατηρήσει προσωπικές σχέσεις με τους πελάτες τους οι οποίοι είναι περισσότερο συναισθηματικά δεμένοι με τη μουσική και αγοράζουν τα CD για να διευρύνουν τη συλλογή τους.
Οι αιτίες
Να σημειώσουμε πως στο εμπόριο ήχου οι επαγγελματίες δεν απολαμβάνουν καμιάς ειδικής ρύθμισης ως πολιτιστικό αγαθό. Πληρώνουν κανονικά 19% Φ.Π.Α., φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο και έχουν και την ΑΕΠΙ που τους υποχρεώνει εκ των προτέρων καταβολή του αντίστοιχου ποσοστού πνευματικών δικαιωμάτων για όσα CD «κοπούν» στα εργοστάσια (και όχι για όσα CD πουληθούν από τα καταστήματα). Μ' αυτό το καθεστώς σε ισχύ, η τελική αξία ενός ψηφιακού δίσκου μπορεί να φτάσει το πολύ στα 14 ευρώ, ποσό που είναι αδύνατο να συναγωνιστεί το πλαστό CD του πλανόδιου πωλητή ή το νόμιμο «κατέβασμα» μέσω του υπολογιστή.
Κάθετη πτώση των πωλήσεων
Στην κατάσταση που έχει σήμερα διαμορφωθεί στη δισκογραφία, το μεγαλύτερο ίσως μερίδιο ευθύνης έχουν οι δισκογραφικές εταιρίες. Εχασαν πολύτιμο χρόνο, έκαναν σπασμωδικές κινήσεις υποστηρίζοντας άσχετους καλλιτέχνες μόνο και μόνο επειδή είχαν σχέση με την τηλεόραση και άργησαν να συμφιλιωθούν με την ιδέα της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης. Πρόσφατη έρευνα στις Η.Π.Α. κατέδειξε πτώση των πωλήσεων των εταιριών κατά 45% και, σαν να μην έφτανε αυτό, άλλη ποιοτική μελέτη φανερώνει ότι έξι στους δέκα νέους πιστεύουν ότι το φορμάτ του CD δεν έχει κανένα μέλλον και σίγουρα δεν καλύπτει τις ανάγκες τους για μουσική. Η μελέτη κάνει λόγο για περαιτέρω πτώση των πωλήσεων και προβλέπει ότι σύντομα τα δισκοπωλεία θα συντηρούνται αποκλειστικά από πελάτες άνω των 30 ετών.
Το τελευταίο αυτό στοιχείο έχει ήδη αρχίσει να παρουσιάζεται στην Ελλάδα και - ευτυχώς - τα δισκοπωλεία και οι εταιρείες το έχουν καταλάβει. Στρέφονται πια σε εκδόσεις συλλεκτικές, προσέχουν το εξώφυλλο και την αισθητική, δίνουν περισσότερες πληροφορίες, φωτογραφικό υλικό και εικόνα μέσα από DVD και προσπαθούν να προσελκύσουν το «σοβαρό» αγοραστικό κοινό που διατηρεί μια ρομαντική σχέση και έχει προλάβει την παλιά καλή εποχή του βινυλίου.
Δεν είναι τυχαίο που μέσα στη Θεσσαλονίκη έχουν παραμείνει και δεν πηγαίνουν άσχημα κάποια δισκοπωλεία που δεν είναι κεντρικά, ούτε εντυπωσιάζουν στην όψη. Απλώς οι ιδιοκτήτες τους δουλεύουν κυρίως με σταθερό πελατολόγιο, με ανθρώπους που γνωρίζουν προσωπικά, συζητούν για τις νέες και τις παλαιότερες κυκλοφορίες και τους εξυπηρετούν βρίσκοντάς τους ξεχασμένες ακόμη και από τις εταιρίες παραγωγές. «Πολλές φορές επικοινωνώ με τις εταιρίες στην Αθήνα, τους ζητώ δίσκους οι οποίοι κυκλοφόρησαν πριν δύο χρόνια και μου λένε ότι έχουν εξαντληθεί και δεν θα ξαναβγούν», περιγράφει ιδιοκτήτης δισκοπωλείου που προτιμά να μη δημοσιεύσουμε το όνομά του. «Εμείς προσπαθούμε μέσω άλλων καταστημάτων να βρούμε το δίσκο, ενώ συχνά παίρνουμε τηλέφωνο τον ίδιο τον καλλιτέχνη μήπως και το έχει, απλά και μόνον για να εξυπηρετήσουμε τον πελάτη» προσθέτει.