Μέσα στο τρένο: Ανθρωποι και καταστάσεις

Της Χρύστας Ντζάνη (chntzani@gmail. com)
Βρίσκομαι σε ένα τρένο προς Αθήνα και παρατηρώ πρόσωπα και καταστάσεις. Στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις οι σιδηροδρομικοί σταθμοί αποτελούν σημεία αναφοράς: είναι συνήθως κλειστοί χώροι, με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τοποθετημένοι στο γεωγραφικό κέντρο. Στη Θεσσαλονίκη ο σταθμός είναι στην υποτιμημένη άκρη του κέντρου, χτισμένος σε ψυχρά βαλκανικά πρότυπα και ανοιχτός, εκτεθειμένος πότε στον ήλιο και πότε στην υγρασία.
Μες στο βαγόνι οι επιβάτες είναι μάλλον λίγοι. Οι νεότεροι ταξιδεύουν μόνοι, βυθίζονται στο κάθισμα και ακούν μουσική. Οι μεγαλύτεροι ταξιδεύουν με παρέα και μετρούν τις ώρες κουβεντιάζοντας. Στη Λάρισα ανεβαίνει και κάθεται δίπλα μου ένας άντρας. Ενοχλούμαι εγωιστικά που απέκτησα «γείτονα», μα μόλις βάζει την αποσκευή του πλάι στη δική μου και ρωτάει: «Ολα καλά;», δεν μπορώ παρά να αποκριθώ ευγενικά «Καλώς ήρθατε».
Για ν’ αποφύγω τις κουβέντες, βάζω δυνατή ροκ στα ακουστικά και κολλάω στη νυχτωμένη θέα του παραθύρου. Συλλογίζομαι πως το τρένο, συγκριτικά με το λεωφορείο, θα είναι πάντα το μοναχικό μέσο: θα συνεχίζει την πορεία του ασταμάτητο, με προδιαγεγραμμένες στάσεις, δίχως να νοιάζεται για τις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες. Μα ο «γείτονάς» μου έχει αντίθετη άποψη: μόλις εγώ σταματάω τη μουσική, μου δανείζει το κινητό, για να δω τη μουσική του συλλογή. Χαμογελώ. Κάθε ταξίδι είναι ευκαιρία και για νέες επαφές.