«Μυστήριο τρένο ο άνθρωπος»

Ακούραστος τραγουδοποιός και σημαντικός ερμηνευτής, ο Χρήστος Θηβαίος μας συστήθηκε ως «Συνήθης Υποπτος» στη δεκαετία του '90. Εχοντας μόλις επιστρέψει από σπουδές στην Ιταλία, βρήκε σιγά - σιγά τα εκφραστικά του μέσα και συνέχισε αυτόνομα μετά από δύο δισκογραφικές απόπειρες. Η συνεργασία του με το Θάνο Μικρούτσικο τον έβαλε σ' έναν δρόμο διαφορετικό, οι συναυλίες έγιναν περισσότερες και στα μέσα του 2006 μας χάρισε μία εκπληκτική νέα δουλειά με τίτλο «Μυστήριο τρένο» μαζί με το Γιώργο Ανδρέου. «Οι σχέσεις θέλουν τέχνη, το ίδιο και η μουσική» πιστεύει ο ίδιος και μας το αποδεικνύει με το έργο και τη στάση ζωής του. Οι «Διαδρομές» ρωτούν και ο Χρήστος Θηβαίος απαντά χωρίς περιστροφές...
Συνέντευξη στον Ακη Σακισλόγλου
Αργησε λίγο το «Μυστήριο τρένο» να μας αποκαλυφθεί, αλλά τελικά απέκτησε πολλούς φίλους.
«Γενικά οι δικές μας οι δουλειές είναι βραδύκαυστες, ίσως γι' αυτό και έχουν τελικά διάρκεια. Ο κόσμος γνωρίζει τα τραγούδια σιγά - σιγά και τα αγαπάει όταν πια τα βάλει στην καθημερινότητά του».
Τη σημαίνει ο στίχος: «Μυστήριο τρένο που είμαστε οι δυο μας»;
«Εχει μια τριπλή έννοια. Το πρώτο επίπεδο είναι η επίκληση προς μία γυναίκα για μια έντονη και διαρκή σχέση. Επειτα πρόκειται για τη διαρκή έντονη σχέση μεταξύ δημιουργών, όπως εγώ και ο Γιώργος Ανδρέου που υπογράφουμε τη δουλειά και οι οποίοι πρέπει κάθε φορά να «πυρπολούμαστε» γράφοντας ένα τραγούδι. Είναι όμως και ο άνθρωπος γενικότερα, όλοι μας δηλαδή, που είμαστε πραγματικά «Μυστήρια τρένα» σ' αυτό που ψάχνουμε και που θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή».
Θέλει τέχνη η μουσική
Τον όρο «έντεχνος» τον αποδέχεσαι;
«Ναι, πιστεύω στην ονομασία αυτή, δεν τη σνομπάρω όπως κάνουν άλλοι. Η έμπνευση και το ταλέντο είναι πράγματα που καλλιεργούνται και αυτό θέλει τέχνη. Ετσι και ένας μάστορας δεν ξέρει πώς να βάλει τα τούβλα και πώς να φτιάξει το τσιμέντο, το σπίτι θα πέσει. Δεν μπορεί ο καθένας να εμπνέεται κρατώντας στα χέρια του ένα μυστρί, δύο τούβλα και δύο κεραμίδια... Αυτό το πράγμα καλλιεργείται, μελετάται. Η έμπνευση είναι το 1% και το υπόλοιπο 99% είναι μια διαρκής επεξεργασία των δεδομένων και της ευρηματικότητας που η ίδια η δουλειά σε βάζει στη διαδικασία να επεξεργαστείς. Είμαι αντίθετος στη λαϊκίστικη εκδοχή έντεχνου και λαϊκού που δίνουν τα περιοδικά, ωστόσο υπάρχουν είδη στα οποία ο όρος «έντεχνο» ταιριάζει απόλυτα».
Ανδρέου - Θηβαίος: Τι καταφέρατε με τη συνεργασία σας στο «Μυστήριο τρένο»;
«Να δίνουμε στον κόσμο τα πιο ειλικρινή και δεδικασμένα αποτελέσματα της τέχνης μας, να έχουμε δηλαδή παιδευτεί για να γράψουμε κάποια τραγούδια και να δίνουμε τον εαυτό μας επί σκηνής. Προχωράμε με την αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και αποζητάμε από τον κόσμο να μας επιβεβαιώνει».
Φαίνεται να έχετε «δέσει» με τον Ανδρέου.
«Και οι σχέσεις είναι τέχνη και πρέπει να καλλιεργούνται, γι' αυτό θέλουν έμπνευση και ταλέντο, όπως και η μουσική. Με το Γιώργο γνωριστήκαμε το 1997. Αυτός είχε ακούσει τις «Μέρες αδέσποτες» με τους Συνήθεις Υπόπτους κι εγώ τη «Μικρή πατρίδα». Αρχίσαμε λοιπόν να ψάχνουμε ο ένας τον άλλον μέσα από το έργο μας. Από τότε ξεκίνησε μια σχέση αλληλοθαυμασμού και αλληλοσεβασμού. Ηταν από τους πρώτους φίλους που ήταν κοντά μου και τον θυμάμαι με μεγάλη τρυφερότητα».
«Μαύρο φως»
Αληθεύει ότι τα τραγούδια αυτά γράφτηκαν ειδικά για σένα, κάτι σαν παραγγελία;
«Από τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας μου είχε γράψει ένα τραγούδι, το «Μαύρο φως», λέγοντας πως είναι στη διάθεσή μου να το βάλω σε όποια δουλειά μου ήθελα. Υστερα από χρόνια που έμεινε στο περιθώριο το θυμήθηκα το τραγούδι αυτό και μέσω του παραγωγού μου, του Αγγελου Σφακιανάκη, αναρωτήθηκα αν θα ήθελε ο Ανδρέου να γράψει κάποια τραγούδια για μένα. Το ωραίο είναι πως ακριβώς το ίδιο ήθελε και ο Γιώργος, μόνο που δεν μου το ζητούσε, γιατί φανταζόταν πως εγώ ως δημιουργός δεν είχα ανάγκη από τραγούδια άλλων. Τελικά έγραψε έναν ολόκληρο δίσκο με τραγούδια ειδικά για μένα και αυτό το νιώθω μεγάλη τύχη και τιμή».
Είναι έτοιμο το κοινό να ακούσει ένα υλικό «δύσκολο» σαν το δικό σας;
«Ολα αυτά τα χρόνια κι εγώ και ο Ανδρέου έχουμε συνηθίσει τον κόσμο σε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα υψηλό. Αρα μας εμπιστεύεται και μας δίνει την πίστωση χρόνου που απαιτεί το υλικό μας. Δεν ξέρω τι κάνει αυτό το κοινό όταν φεύγει από τις συναυλίες μας, δεν ξέρω αν πηγαίνει κάπου αλλού για να διασκεδάσει, για να ξεδώσει, στο χρόνο όμως που μας ακούει είναι προσηλωμένο, ολοκληρωτικά δοσμένο και συντελεί σε μία σχέση μοναδική την οποία έχουμε εδώ και χρόνια στήσει».
Και τώρα...
«Ετοιμάζω ένα ζωντανό δίσκο με όλα τα τραγούδια του ρεπερτορίου μου, αλλά παράλληλα και έναν καινούριο δίσκο με φρέσκο υλικό. Δεν βιάζομαι όμως. Οταν έρθει η ώρα τους θα γίνουν όλα. Παράλληλα γράφω μουσική για το θέατρο και συγκεκριμένα για μια παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών».