Πλατεία Αριστοτέλους

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, adisalames@yahoo. com

Αργυροχρυσοχόοι σε κάθε γωνιά, Καυκάσιοι αδελφοί καθισμένοι στις μύτες των ποδιών τους τρώνε παντός είδους σπόρια και μεσόκοπες κυρίες προτρέπουν τους περαστικούς να αγοράσουν «ύποπτα» (σύμφωνα με την κατά Ευαγγελάτο διάλεκτο) τσιγάρα φωνάζοντας «Μαλμπόρο, Κουπέρ έντο!». Κάπου στη μέση το άγαλμα του εθνάρχη Ελ. Βενιζέλου, πολυκαιρισμένο και τίγκα στις κουτσουλιές, περιμένει στωικά το Δήμο να το καθαρίσει. Κατεβαίνοντας προς την παραλία τα πράγματα αλλάζουν και φτάνοντας στα όρια με Λεωφ. Νίκης αγγίζουν το trendo-κιτς, με καφετέριες στις οποίες άνθρωπος που έχει κάτω από τρεις φέτες στους κοιλιακούς τους δεν τολμάει να κάτσει.
Αυτή είναι η Πλατεία Αριστοτέλους, η αγαπημένη πλατεία των Θεσσαλονικιών και πάσης φύσεως «προσκυνητών», καθώς στα λίγα μέτρα παρακάτω συναντάει κανείς ξενοδοχεία για όλες τις τσέπες και τις διαθέσεις.
Εργο του Εμπράρ
Ετος κατασκευής της πλατείας το 1917, όταν μετά την πυρκαγιά που έπληξε τη πόλη συστήθηκε η «Διεθνής Επιτροπή Νέου Σχεδίου Θεσσαλονίκης» με πρόεδρο τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ερνέστ Εμπράρ. Η επιτροπή Εμπράρ ανέλαβε την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης, σχέδιο φιλόδοξο, που δυστυχώς σκάλωσε σε μεγαλοϊδιοκτησιακά συμφέροντα. Η πλατεία Αριστοτέλους αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση συνδυασμού βυζαντινής τεχνοτροπίας και δυτικοευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Τα δύο κτίρια σύμβολα της πλατείας, το «Ολύμπιον» και το «Ηλέκτρα», χτίστηκαν τις δεκαετίες ’50 και ’60 αντίστοιχα, ενώ η Αριστοτέλους διαμορφώθηκε στη τελική της μορφή μόλις το 1960.
Η Πλατεία «μας» θα κουβαλάει δυστηχώς εσαεί, παρέα με τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τα events της πόλης, και το θάνατο από…εκπυρσοκρότηση όπλου οργάνου της τάξεως του 17χρονου Σέρβου Μάρκο Μπλάντοβιτς, στις 24/10/98.